هر صبـح با خـیـال تـمـاشـای گـنـبدت            می‌ایـسـتم به رسم ادب رو به مرقـدت

تو راه مستـقـیمی و من وصل می‌شوم            بـا تـو به رودخـانـهٔ لـطـف سـرآمـدت

هـر صـبـح بـا زیـارت از راه دور تو            نزدیک می‌شوم به تو و راه و مقصدت

پیش از سـلام من به تو، ناگاه می‌وزد            از سمت کربلای تو عطر خوش‌آمدت

از پـشت بـام تا حـرمت راه اندکی‌ست            قـدر «سـلام» فاصله دارم ز مـرقـدت

حال خوشی دوباره به من دست داده است            حـال نــمــاز، زیـر رواق زبــرجــدت

با هر سـلام بـیـعـت من تـازه می‌شـود            هم با تو، هم تـمـام شـهـیـدان مشهـدت

سینِ سـلام، در دهـنـم خـشک می‌شود            شرمـنده‌ام از این همه الـطاف بی‌حدت

پـیـچـیـده در هـوا نـفـحـات ســلام تــو            آقـا! تو را به مِـهـر و مرام زبـانـزدت

محـتاج کن همیـشه به این رزق‌ها مرا            مـحـتـاجِ مـهـربـانـی و رزق مـجـدّدت